توالت های عمومی امریکا کجا رفتند؟!
تاریخ انتشار: ۱۱ شهریور ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۵۹۸۳۰۹
فرارو- در حال حاضر بیش از ۱۰۰۰ توالت عمومی در شهر نیویورک وجود دارد. با این وجود، نکته جالب توجه آن است که تنها دو مورد از این تعداد توالت عمومی در سطح شهر ۲۴ ساعت شبانه روز و هفت روز هفته باز هستند. علیرغم آن که نیویورک بدنامترین شهر امریکا از نظر کمبود توالت عمومی محسوب میشود، اما تنها نماینده در این زمینه نیست.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
به گزارش فرارو به نقل از نیشن؛ گزارشی منتشر شده در سال ۲۰۲۱ میلادی نشان داد که ایالات متحده بازای هر ۱۰۰ هزار نفر تنها هشت توالت عمومی دارد. این در حالیست که ایسلند بازای هر ۱۰۰ هزار نفر ۴۶ توالت عمومی دارد.
نبود سرویس بهداشتی عمومی کافی در ایالات متحده صرفا عاملی برای ناراحتی نیست بلکه نشانهای از شکست امریکا در زمینه سرمایهگذاری در عرصه نیازهای جمعی برای منافع جمعی است. با این وجود، رهبران مترقی (جناح چپ) در سطح محلی قدرت تغییر این وضعیت را دارند. آنان پیشتر این کار را انجام داده بودند.
سوسیالیستهای امریکایی پس از انقلاب صنعتی در مناصبی جای گرفتند که از نیازهای اولیه از سیستمهای بهداشتی و توالتهای قابل دسترس حمایت میکردند. همان گونه که یکی از مورخین میلواکی میگوید شهرداران سوسیالیست میلواکی بزرگترین شهر ایالت ویسکانسین در هدایت "وجوه عمومی برای منافع عمومی" بسیار موثر بودند. حتی امروزه نیز میلواکی دارای یکی از بالاترین تعداد سرویسهای بهداشتی سرانه در امریکا محسوب میشود. در همین حال، در سطح فدرال در طول اجرای برنامه نیودیل* ساخت میلیونها توالت عمومی در بخشهای روستایی امریکا تسهیل شد.
پس امروزه سرویسهای بهداشتی عمومی امریکا کجا رفتند؟ در طول دهههای متمادی مقامهای بسیاری از شهرهای امریکا اذعان داشتند که چنین امکاناتی یک ضرورت هستند، اما بودجهای را برای بهرهبرداری رایگان از آن تخصیص ندادند. تا سال ۱۹۷۰ میلادی بیش از ۵۰۰۰۰ توالت غیر رایگان وجود داشت که شهروندان امریکایی برای خالی کردن مثانه خود میتوانستند با پرداخت هزینه از آن استفاده کنند!
در آن زمان یک گروه فعال به نام CEPTIA یا کمیته پایان دادن به توالتهای غیررایگان در امریکا توسط گروهی از دانشآموزان دبیرستانی در اوهایو تشکیل شد. ایده آن گروه این بود که هر کسی باید برای این نیاز اولیه انسانی بتواند به توالت عمومی رایگان دسترسی داشته باشد. این کارزار مردمی در نهایت موفق شد. تا سال ۱۹۸۰ میلادی بخش عمدهای از ۵۰ هزار توالت غیر رایگان از بین رفتند، اما در بسیاری از نقاط به جای آن توالتهای عمومی رایگان نیز ساخته نشدند.
این بدان خاطر است که موضوع به توالت عمومی مرتبط نیست بلکه به مقولهای مهمتر مربوط است: سرمایهگذاری ناکافی در فضای عمومی. برای مثال، بدون وجود مکانهایی ایمن و سالم برای تزریق مواد مخدر معتادان اغلب به توالتهای عمومی به عنوان تنها فضای آزادانه در دسترس که حریم خصوصی در فضای عمومی در اختیارشان قرار میدهد متوسل میشوند. از این رو زمانی که شهرها تلاش میکنند توالتهای عمومی جدید بسازند این ترس ایجاد میشود که روسپیها، مصرف کنندگان مواد مخدر، افراد بی خانمان و افرادی با ظرفیت بالقوه ارتکاب جرم و جنایت از آن استفاده کنند. در نتیجه، در امریکا توالتهای عمومی به محل ایجاد اضطرابهای ناشناخته تبدیل شدهاند. در مقابل، گزینه جایگزین نمیتواند مجبور کردن مردم به ادرار کردن در خیابان باشد! همچنین، ما نمیتوانیم به کسب و کارهای خصوصی متکی باشیم تا این ناکارآمدی را جبران کنند.
برای مثال، در سال ۲۰۱۸ میلادی دو مرد سیاه پوست پس از درخواست استفاده از سرویس بهداشتی (بدون خرید یک ماکیاتوی گران قیمت) در استارباکس فیلادلفیا دستگیر شدند. پس از آن "هاوارد شولتز" رئیس اجرایی استارباکس گفت: "ما نمیخواهیم کسی در استارباکس احساس کند که ما به او اجازه دسترسی به دستشویی را نمیدهیم، زیرا شایستگی دسترسی به آن را ندارد".
با این وجود، تابستان گذشته مجموعه استارباکس سیاست خود را این گونه تغییر داد: اکنون کارکنان شعب میتواند تصمیم بگیرند در صورت وجود نگرانی درباره مسائل ایمنی دستشویی را ببندند.
بحث بر سر استارباکس یک موضوع اساسیتر را مطرح میسازد: ما نباید انتظار داشته باشیم که شرکتهای خصوصی این خدمات عمومی را ارائه دهند. وظیفه فراهم ساختن دسترسی به توالت بر عهده دولتهای محلی است. در این میان، برخی از شهرهای امریکا پیشرفتهای بزرگ در این باره داشته اند.
شورای شهر نیویورک طرحی چهار ساله برای چهار برابر کردن تعداد توالتهای عمومی در شهر پیشنهاد کرده است. آن شهر قرار است یک توالت عمومی برای هر ۲ هزار نیویورکی فراهم کند که نسبت به نرخ فعلی یک توالت عمومی بازای هر ۷۷۰۰ نفر بهبود قابل توجهی محسوب میشود.
در سانفرانسیسکو برنامهای موفقیتآمیز به صورت آزمایشی توالتهای عمومی ۲۴ ساعته مجهز به کارکنان حقوق بگیر را در مناطقی با نرخ بالای بیخانمانی راهاندازی کرده است. از آن زمان به این سو گزارشها درباره مشاهده مدفوع در اماکن عمومی و خیابانها در سانفرانسیسکو کاهش یافته است.
"استیون سوئیفر" رئیس انجمن دستشویی آمریکا میگوید: "وضعیت تمدن یک کشور را میتوان از روی توالتهای آن مورد قضاوت قرار داد". با چنین معیاری امریکا به مراتب از اروپا عقبتر است و تفریبا با کشور بوتسوانا برابری میکند.
*برنامه اقتصادی و اجتماعی روزولت رئیس جمهور اسبق امریکا پس از بروز رکود بزرگ در امریکا در سال ۱۹۲۹ میلادی بود. طبق آن برنامه دولت در اقتصاد برای خروج آن از بحران وخیم سرمایهداری و رونق بخشیدن به زیرساختهای کشور مداخله کرد. دولت فدرال برنامههای اصلاحی خود را آغاز کرد که به تحولات عظیم اقتصادی و اجتماعی در جامعه ایالات متحده آمریکا انجامید.
منبع: فرارو
کلیدواژه: خدمات رفاهی در آمریکا وضعیت بهداشت عمومی در آمریکا قیمت طلا و ارز قیمت موبایل توالت های عمومی توالت عمومی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۵۹۸۳۰۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
سرطان اسرائیل در روزهای پایانی
پانزدهم سپتامبر ۲۰۲۰ (۲۵ شهریور ۱۳۹۹) هنگامی که سران دو دولت عربی امارات و بحرین در قالب معاهده ابراهیم به میزبانی دونالد ترامپ رئیسجمهور وقت امریکا، توافق عادیسازی با رژیم صهیونیستی را امضا کردند، شاید کمتر ناظر و تحلیلگری فکر میکرد که این توافقنامه سیاسی - امنیتی که آن روزها رویکرد اقتصادیاش بیشتر تبلیغ میشد و حتی به نفع صلح و امنیت منطقه تفسیر میشد، به سرنوشتی دچار شود که اکنون نه فقط هیچ اثری از آن نیست که اکنون دانشجویان دانشگاههای امریکا، اروپا و کانادا مدافع آرمان فلسطین شدهاند و اعتراضات گسترده آنها به چالشی امنیتی برای سران دولتهای غربی رژیم صهیونیستی تبدیل شده است.
هدف خطرناکترین توافق عادیسازی روابط، ادغام رژیم صهیونیستی در جوامع عربی و اسلامی و نادیده گرفتن مسئله فلسطین در ازای برخی منافع اقتصادی بود، که این طرح امنیتی و سیاسی قرار بود از طریق گشایش سفارتخانههای رژیم صهیونیستی در پایتختهای عربی اجرایی شود که حتی زمزمههایی برای عادیسازی روابط عربستان سعودی هم شنیده شد.
عملیات غرورانگیز مجاهدان فلسطینی در قالب طوفان الاقصی در ۱۵ مهر سال ۱۴۰۲ (۷ اکتبر ۲۰۲۳)، اما همه این رشتهها را پنبه کرد و چنان ضربهای به رژیم صهیونیستی زد که هیمنه آن در ابعاد دفاعی، امنیتی، نظامی و اجتماعی یکجا فروپاشید.
رژیم صهیونیستی پس از آن برای جبران حیثیت از بین رفته خود با حمایت و پشتیبانی امریکا و دیگر شرکای غربیاش، حملات موشکی، توپخانهای و زمینی گستردهای را علیه ساکنان بیدفاع غزه در گستره ۳۶۰ کیلومتر مربع تدارک دید که حاصل آن شهادت ۳۴ هزار نفر از زنان و کودکان این جغرافیای کوچک است، بیآنکه در حوزه نظامی دستاوردی برای سران رژیم صهیونیستی درپی داشته باشد. همین جنایات و نسل کشی هاست که اکنون و پس از قریب به هشت ماه از عملیات طوفان الاقصی، فلسطین نه تنها مسئله دنیای اسلام که فراتر از آن به مسئله اول جهان تبدیل شده است.
گسترش دامنه اعتراضات دانشجویی در امریکا و اروپا علیه رژیم صهیونیستی که این روزها با شدیدترین روشهای پلیسی، به خشونت کشیده شده است، فقط نمونهای از این خیزش جهانی است که روز به روز در حال افزایش است. مهاجرت معکوس یهودیان از سرزمینهای اشغالی، اختلافات درونی سران ارتش صهیونیستی و شکنندگی و بیثباتی سیاسی هم از چالشهای امنیتی است که هراز گاهی اخبار آن به رغم سانسور شدید، سر از رسانهها در میآرود. رژیم «غیرقابل ترمیم» صهیونیستی، اما با وجود این همه چالش امنیتی، دفاعی و سیاسی ۱۳ فروردین ماه گذشته دست به حماقت بزرگتری زد و ساختمان کنسولی سفارت جمهوری اسلامی ایران در دمشق سوریه را هدف حمله موشکی قرار داد که طی آن هفت تن از مستشاران جمهوری اسلامی ایران را به شهادت رساند.
سران رژیم شاید با این تصور که جمهوری اسلامی ایران از رویارویی مستقیم ابا خواهد داشت و در صورت اقدام متقابل ایران، امریکا و دولتهای غربی را در کنار خود خواهند داشت، دست به قمار بزرگی زدند که نتیجه آن از هر دو سو باخت مطلق بود. پس از حمله تروریستی به بخش کنسولی جمهوری اسلامی ایران در دمشق، صبر استراتژیک جمهوری اسلامی ایران به سر آمد و رهبر معظم انقلاب اسلامی، رسماً و علناً از پاسخ پشیمان کننده و سیلی به سران رژیم صهیونیستی سخن به میان آوردند.
وعدهای که چندان طول نکشید و بامداد ۲۶ فروردین نیروی هوافضای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در یک عملیات ترکیبی که «وعده صادق» نامگذاری شد، با استفاده از انواع پهپادها و موشکهای بالستیک و کروز، مواضع دفاعی و امنیتی رژیم صهیونیستی را درهم کوبید. آنهم در شرایطی که به اذعان بسیاری بیش از ۲۰ کشور از جمله شرکای غربی و متحدان منطقهای در مقابله پدافندی با حمله تلافی جویانه جمهوری اسلامی ایران بسیج شدند و در عمل نتوانستند مانع از عبور موشکها و پهپادهای تهاجمی ایران از آسمان رژیم اشغالی و گنبد آهنین پوشالین شوند.
اکنون که تحولات سه سال گذشته را مرور میکنیم، نه تنها از طرح عادیسازی روابط خبری نیست، که سران رژیم صهیونیستی در حصارهای امنیتی خود هم احساس نا امنی میکنند. آنها نه تنها با حملات جنایتکارانه نتوانستند غزه را فتح کنند و اسرای نظامی خود را آزاد کنند، بلکه برای رهایی از این باتلاق خود ساخته، حاضر شدهاند به مطالبات مجاهدان فلسطینی تن بدهند و برای به تأخیر انداختن مرگ تدریجی خود زمان بخرند. اما این تحرکات نتیجهای در اصل ماجرا ایجاد نخواهد کرد. رژیم صهیونیستی اکنون نزد افکار عمومی جهان مرده است و دانشگاههای امریکا و اروپا به جنازه او لگد میزنند. روند تحولات هیچ چشم انداز روشنی را برای رژیم صهیونیستی ترسیم نمیکند، سرطان بدخیم اسرائیل روزهای پایانی خود را سپری میکند.
منبع: روزنامه جوان
باشگاه خبرنگاران جوان وبگردی وبگردی